در شروعش پیزی جز عشق به وطن نبود ، آن زمان که نامشان تعیین کننده مسیرت شد.معامله هایشان رنگ و بوی خدایی داشت ، جلو رفتند ... گام برداشند و هدفشان

عشق به خدا شد. در بعد آموختند که چگونه رسم عشاق را به جای آورند و به دنبال هدف پاکشان تسلیم شدندالگوهایشان را که در ذهنت مرور می کنی ، تصویری از جلوه های بی کران ا

نور را می بینی که گاه و بی گاه تورا به یاد رهبر سیزده ساله ای می اندازدندکه با رشادتش عالم را دگرگون کرد ؛ تصویری که شاید آغازش مقدمه ای شود برای بیداری چشمانت ولی پایانش غیرت هایی می شوند که جان می دهند به پای مرزهای میهنت .

وقتی در شروع قدم هایت در خیابان به دنبال نام هایشان می روی ، ثمره اش چیزی جز رسیدن به امنیتی سرشار از اخلاص و عشق نیست ؛ این یعنی در لاله زار وجودت خداگونه زندگی می کنی.

وقتی در خلوتت به شمار قاب هایی می نشینی که صاحبانش سی و اندی سال است که نزد خدا روزی می خورند ؛ یعنی هنوز هم جرأتشان در تو اثر دارد.راهشان به لطف حضرتش هیچ گاه بی رهرو نیست. آن خداییان حسینی که رسمپروانگی و پروانه بودن را از حماسه آفرینان عاشورا آموخته بودند ، تنها نیستند

و امروز یارانشان شده اند ملازمان حرم که دلیرانه ایستاده اند تا عشق را بیاموزند و از حریم عشق دفاع کنند تا ببینی که فرزندانشان به جای سرمشق بابانان داد باید بنویسند بابا جان داد.

در پایان ... گرچه شمع زندگیشان تا ابد خاموش شد اما آغازگر راه آنانی شد که جنس ایران و برای ایران اند.

                                                      تقدیم به ساحت همه ی شهیدان