صدای گرم و دلنشینیش آغازی می­شود برای تنفس صبح و مقدمه ای می­شود برای آواز بلبل.
رام و آرم میان شاخ و برگ آویزان درختان ترنمی میشود جاری تر از بهار،دلپذیر تر از تابستان و رنگارنگتراز پاییز.

چه زیبا ودیدنی می­شود زمانی که اتحادی از قطره هایش مویرگ های سنگ ها را می­شکافند و کینه و دشمنی را میان آنها جای می گذارند و زلال و شفاف اما مستحکم تر از قبل به راهشان ادامه می­دهند.

پایت را که میان عشقشان می گذاری آرام و بی صدا نوازشت می کنند و وقتی نگاهت را به جنبید نشان می­دوزی زیباییشان را دریغ نمی­کنند.

رود آرام،گاهی پاره های تنش را به نگاه گرم خورشیدی می­سپارد که آن فراتر او را زیر نظر دارد و باز هم در امید آمدنشان از دل ابر،در پایه ی کوه در انتظار به مسیرش ادامه می­دهد ودراین هنگام میزبان برگ هایی می­شود که آرام آرام از میان آغوش درختان رها میشوند تا سرنوشتی جدید در میانه ی رود آغاز کنند. رودی که خواسته و ناخواسته چشم هایت را به سمت مسیرش می چرخاند تنها رود نیست،معلمی است برای آنچه که باید از درس آفرینش بیاموزی و این همان رازی است که در صنع حق جای گرفته است.

                                                                           ”پایان“