به نام خالق زیبایی ها

پروردگار زیباست وزیبایی را دوست دارد . زیبایی او را می توان در ظرافت یک دانه برف دید؛ زمانی که آرام وتنها به روی زمین فرود می آید و تمام این سطح را سپید می کند ؛ روی شاخه های درختان می نشیند و برای آنان لالایی زمزمه می کند تا شاید خواب مهمان پلک های خسته شان شود. آخر آنان در تمام سال ترانه طراوت سرودند و حالا که پیر وفرتوت شده اند نیاز به پرستاری دارند تا به جای نسیم بهار پیکر خشکیده ونحیفشان را نوازش کند.

آنجا را بنگر! چشمانش را می بینی چه قدر کم سو و ناتوان است ؛ خورشید را می گویم. انگار او هم از تابیدن خسته شده و توان آن را نداردکه این طبیعت سپید و سرد را با نور مهربانی اش گرم کند .

به راستی چه قدر بی رحم است زمستان ! او پاییز را کشت و حالا ابرها را به غرش وا می دارد و نمی گذارد پروانه به دور شمع طواف کند و بلبل برایش قصیده ای از حضرت حافظ (ره) بخواند . روی بام هارا ببین ، برف تمام شان را پوشانده است ؛ دیگر ماه نمی تواند عشق و محبت را بین مردم ببیند . گویا تمام شهر مرده است و سکوت حکم فرمایی می کند. چه کسی میتواند به جناب زمستان اعتراض کند ؟ یا بگوید کافیست ، بگذار گل سرخ هوایی بخورد !

اما اگر خوب نگاه کنی می بینی زمستان با همه ی سردی ، غرور و بی رحمی اش هم زیبا ست . مثلا آن زمان که روی برف ها راه می روی ،سر می خوری یا زمانی که آدمک برفی می سازی کنار دوستانت یعنی توانسته ای بر این سرما غلبه کنی وشادی را مهمان قلب کسانی کنی که دوست شان داری یا موقعی که به کنار پنجره می آیی ، آن را باز می کنی و روحت را به پرواز در می آوری، تا زیبایی های آفرینش را درک کنی !