طعم لبوی داغ در یک روز برفی

از پنجره به بیرون خیره میشم تنهاچیزی که میبینم برف است . لباس می پوشم و از خانه بیرون میزنم. در امتداد مسیری برفی قدم برمیدارم چکمه های بلندم با برفهای سفید روی زمین موسیقی موزونی در ذهنم میسازد. در شبی سرد و زمستانی در پیاده روئی که در دو طرف آن مردمی در حال رفت و آمدندکه برای بدست آوردن روزی حلال با سرما دست و پنجه نرم می کنند قدم میزنم . منم در میانشان  برای پاکسازی روحی فکرم را آزاد میکنم.

یاد قدیمها می افتم با بهترین ، صمیمی ترین و با وفاترین دوستم همیشه به اینجا می آمدیم و لبو میخوردیم دستم را در جیبم میبرم  و با پولی که دارم به یاد آن روزها ظرفی لبو از پیرمرد مهربان میخرم . لبو سرمای دست و صورتم را ازبین می برد تکه ای از لبو را در دهانم میگذارم اما مزه آن لبوئی که با هم میخوردیم را نمیدهد آن لبو چاشنی ای اضافه داشت با طعم عشق . تکه ای دیگه از لبو را میخورم باز هم چیزی کم داشت با مزه خنده تکه تکه های لبو را آرام آرام در دهان میگذارم تا به آخرین میرسم آن هم چیزی کم داشت محبت...

همان موقع دستی آشنا را روی شانه ام و صدای مهربانی را در گوشم احساس میکنم می ایستم برمیگردم تا نگاهش کنم اما آن صدا میگوید چشمانت را ببند و برگرد  کمی فکر میکنم به آن صدا اعتماد کامل دارم پس همان کار را میکنم با چشمانی بسته به طرفش برمیگردم کمی بعد تکه لبویی دیگر در دهانم احساس میکنم عجیب است این لبو چاشنی اضافه را دارد خاطره دارد محبت دارد عشق دارد .آری خوشمزه ترین تکه  لبو با  چاشنی رفاقت  ...

چشمانم را آرام باز میکنم ولی هیچکس آنجا نیست همان موقع میفهمم که در دنیای خیالم گم شده ام از نیمکت بلند میشوم تا لبو بخرم  بیاد رفیق قدیمی، بیاد رفاقت ...

" آدمهائی هستند که خوبند ...خوب بودن به خوردشان رفته...آمده اند که مهر بیاورند...نه عقایدشان مهم است نه سنشان و نه تحصیلاتشان ... مهم این است که با دلشان راحتند....صاف و روراست میآیند توی زندگیت...یک توقف میکنند به پهنای یک عمر....... و میروند...

سالها هم نبینیشان باز یک جور انگار با تو مانده اند...."