خانه بی بدیل

ه ای بی بدیلنگاره ی خانه ای بی بدیل را بر تابلوی قلبم نهادم و روز هاست که تک تک زیبایی های الماس وار خانواده ای بی نظیر را همچون قطره های باران بر تارک نگاهم می افشانم.

سایه سار این خانه مظهر العجاعبی است که جبرئیل چون واژه ی دیگری برای تحسین اعجاز وجودش نداشت او را لافتی خطاب کرد.گوشه چشمش عالمی را مجنون خویش ساخته است . وجودش نه یک خانه بلکه صد ها و هزاران خانه را گرمایی عشق وار می بخشید و نور وجودش چراغ شب های تار هر خانه ای بود.

عظمت و جلای این خانه،ملک بانویی بود که همه از نگاه بی بدیلش در حیرت می ماندند.ملائک در طواف چادر او پروانه وار می چرخیدند.اشک او بود که رنگی بی نظیر به زمین بخشید.باران در تواشیح نوبرانه ی خود نام اورا می ستاید . نگاهش که در نگاه علی جانش گره می خورد جهانی در این دلبرانه ی بی نظیر جان میدهند.این خانه چه شکوهمند و پر اقتدار است چه زیبا و باوقار است.

نشاط و عجایب زمین و آسمان در این خانه بوده اند و در این خانه قدم بر می داشتند.کودکانی که در محضر پدر و مادری آسمانی درس دلاوری ، رشادت و ایمان را می آموختند. از صدای خنده هایشان تمام عرش جان می دهند و ملائک یک به یک گهواره هایشان را تکان می دهند و بوسه بر گونه هایشان می زنند.کربلا از زمان آدم تا کنون دل هر خاکی و افلاکی را سوزانده و قصه ی نگاه حسرت بار زینب «س» چشمان هر پاک دلی را شبنم وار نموده . انگار کسی در وجود همه ی  عالمیان زمزمه می کند : انا المظلوم ، انا المقتول ، انا العطشان.

آری حماسه سازان بی یدیل دوران ها در این خانه به تجلی رسیده اند . جهان از وجود مقدس و پر برکت اهل این خانه آفریده شد..و آنگاه با صدای روضه ی مادری قلب عالمیان می لرزد  که زمزمه می کند:

حسینم هر کجا خفته قدم آرام بردارید                                        تن او را به دست ابری از آغوش بسپارید

جهان تشنه ست بالای سر او آب بگذارید                                    زمان رفتنش فرمود:می بخشید مادر را

                                            کفن هایم یکی کم بود می بخشید مادر را

زندگی علی وار و خانه های زهرایی از سرشت و جودمان به تجلی می رسد . بیایید دست بر خشت خشت این خانه قرار دهیم تا به یاد آوریم خانه و خانواده یعنی چه؟ قلبمان را آغشته به نورشان کنیم.